DEĞERSİZ HAYATLAR

Kapı yavaşça açıldı. Oldukça uzun boylu bir adam, evin içini baygın bakışlarıyla süzdü ve davet beklemeden içeri girdi. Elindeki çantayı ayakkabılığa bırakırken kafasını hafifçe kaldırdı ve “hastanız nerede? “ diye sordu. Evin reisi olan orta yaşlı, kısa boylu ve sararmış uzun bıyıkları olan adam oturduğu sofadan hafifçe ayağa kalktı ve “Hoşgeldiniz. Hastamız bu odada” deyip, eliyle doktora odayı işaret etti.

Yataktaki kız çocuğu, bembeyaz yüzüne alnından düşen birkaç saç telini bir eliyle geriye doğru attı. O haliyle bile elinden geldiğince güzel görünmeye çalışıyor gibiydi.

Doktor yatağın kenarına oturdu. Bir kaç kontrolden sonra küçük kızın elini tuttu ve “Hiç bir şeyin yok. Biraz ateşin yükselmiş. Verdiğim ilaçları düzenli kullanırsan, bir kaç güne kadar hiçbir şeyin kalmaz” dedikten sonra çantasını toplamaya başladı.

Odadan dışarı çıktığında evin reisinin koluna girdi ve bahçeye çıktılar. Doktor evin reisine “Çok geç kaldık maalesef” dedi ve sırtını sıvazladı. “Allah’tan ümit kesilmez” diye de devam etti ve adamın sulanmış gözlerini gördüğünde kalbinin acıdığını hissetti.

Tam dışarıya çıkarken evden birileri doktora seslendi. Küçük kızın onu çağırdığını öğrenince tekrar içeri girdi. Küçük kız doktorla yalnız görüşmek istediğini söyledi.

Doktor'un ellerini tuttu ve hafifçe kendine çekti. Kulağına yavaşça “Ben biliyorum” dedi. Doktor şaşırmış bir yüz ifadesiyle “Neyi biliyorsun kızım” diye cevap verdi. Küçük kız “Öleceğimi” dedi ve devam etti.

“Bir dileğim var. Aileme üzülürler diye söyleyemedim. Ben öldükten sonra sizin onlara söylemenizi istiyorum. “

Doktor bütün sakinliğine rağmen gözyaşlarına hakim olamadı. “Evet kızım. İsteğin nedir? “ dedi.

Küçük kız bütün gücünü topladı ve hafifçe doğruldu ve “Babamın geçen doğum gününde bana aldığı hırkayı hiç giyemedim. Onu Hasan abi var caminin hemen yanındaki gecekonduda yaşıyorlar. Onun benim yaşımda bir kızı var. Ona versinler. Okulda bana verilen defter ve kitaplarımı da ona versinler. Ayrıca... “ dedi ve tekrar kendini yatağa bıraktı. Ve devam etti.. “Ayrıca, kapıda küçük yavru bir kedi var. Babam ve annem onu içeri almıyorlar. Lütfen!! O çok küçük ve dışarıda ölecek.”

Doktor’un artık dayanacak gücü kalmamıştı. Boğuk ve kesik bir sesle “Kızım, sen bunları düşünme şimdi.” diyebildi yarım ağızla.

O akşam Doktor evinde ailesiyle birlikteydi. Onun da küçük bir kızı vardı. Kızı elindeki tableti yere attı ve “Baba, bunun yenisini al bana” dedi şımarık ve tatlı bir kızgınlıkla.. Doktor ağlamaya başladı. Çok şaşıran ve yanına, gelip elini tutan eşinin “Ne oldu canım?” sorusuna cevap bile vermeden dışarı çıktı. Bir alış veriş merkezine gitti. Bilgisayar, televizyon ve bir sürü giyecek ve yiyecek alıp caminin hemen yanındaki evin kapısını çaldı ve içeriden çıkan adama hepsini teslim etti.

Eve dönerken, hasta kızın evinin önünden aldığı yavru kedi ile konuşuyordu.

“Nasıl bir Doktorsam?!!

“Küçük bir canı bile kurtaramadım ama senin ölmene asla izin vermeyeceğim”......

İyi haftalar..