İnsanı insan yapan ruhudur

İnsanı et ve kemik yığını olmaktan ayıran hisleri ve ruhudur. Güleriz, ağlarız, seviniriz, hüzünleniriz, hayal kırıklığına uğrarız, şaşırırız… Yüzlerce duyguya ev sahipliği yapar bedenimiz. Bazılarının eksikliğini çekeriz bazen.. deneyimleyemediğimiz duygulara açtır bedenimiz.

İnsan, doğumundan ölümüne kadar sürekli değişen ve kapsamını arttıran bir döngünün içinde sürdürür yaşamını. Her yaşında farklı roller üstlenir. Hayatına giren her birey için ifade ettikleri farklıdır. Sosyal olmasının getirileri sonucu çevresiyle sürekli iletişim ve etkileşim içindedir; bunun sonucunda bazıları başkalarına ait beklentiler, hayaller ve talepler balonunda sıkışıp kalırken, bazıları da özgürlüğünü eline alır. Asi, nankör ve işe yaramaz olmakla etkilenerek kendi yolunu çizer.

İnsanın yaşamını idame ettirebilmek için ihtiyaç duyduğu en temel eylemlerden birinin kendini ifade etmek olduğuna inanırım. Tarihin en eski çağlarında bile resimler çizerek, ateşler yakarak, dumanları kullanarak iletişim kurmaya, kendilerini anlatmaya çalışmış olmaları bunu zaten alenen ortaya koyuyordu.

Biz şanslıydık, çıkarabildiğimiz sesleri düzenleyerek bir konuşma dili edinmiş, cümlelerimizle milyonlarca insanı muhatap alabilecek bir düzeye gelmiştik. Kendimi anlatmak istesem ortak dili konuştuğum ve beni anlayacak en az elli iki milyon insana vardı mesela.

Tüm bu çabalara, insanlığın bu amaç uğruna yaptığı keşiflere, icat ettiği onca yönteme rağmen kimi zaman susmak zorunda kalırdık. Bilemezdik, dilimizden dökülebilecek binlerce kelimenin hangisini seçeceğimize, ruh halimizi betimlemek için nasıl cümleleri kuracağımıza karar vermezdik. Ağzımızdan dökülmek için çırpınan tüm o sesler boğazımıza dizilirdi, elimizde onca imkan olmasına rağmen …